| ||
| ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΕΕ Νο.2218 της 14-10-2002
| ||
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Όπως αναφέρεται και στο ένθετο, το άρθρο 7 είναι ο λεγόμενος 3ος Πυλώνας του ασφαλιστικού μας συστήματος και για τον οποίο πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν από τους αρμοδίους πριν από την ψήφιση του νόμου. (Πρόκειται για την είσοδο των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών στο σύστημα της κοινωνικής Ασφάλισης). Η ουσία είναι ότι οι συνάδελφοι πρέπει να αρχίζουν να καταλαβαίνουν ποια είναι η έκταση και το βάθος αυτού του αντεργατικού νόμου και κάθε μέρα θα αποκαλύπτεται ότι ο νόμος αυτός αποτελεί την αρχή μιας φάσης χειροτέρευσης των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Η Πανεπιστημονική εκτιμά ότι έχει υποχρέωση να παρακολουθεί συνεχώς το πρόβλημα που λέγεται ασφαλιστικό, γι' αυτό και στη σελίδα μας θα υπάρχει πάντοτε μια αναφορά στο νέο ασφαλιστικό Νόμο γιατί πιστεύουμε ότι τίποτα δεν «τέλειωσε».
Από σήμερα όμως πρέπει να αρχίσει να ασχολείται το ΤΕΕ με την ανάλυση των έργων αυτών που σημαδεύουν τη ζωή μας. Η υποχρέωσή του αυτή πηγάζει, κατά τη γνώμη μας, από το θεσμικό του πλαίσιο.
Όχι μόνο τους συναδέλφους αλλά και όλο τον ελληνικό λαό ενδιαφέρουν τα στοιχεία που θα προκύψουν από την ανάλυση αρχίζοντας από την τελική τους δαπάνη σε σχέση με τους αρχικούς υπολογισμούς μέχρι τις επιπτώσεις τους στην καθημερινή ζωή μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων.
Πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα που ήδη υπάρχει - που πάνε τα λεφτά - και που όταν σβήσουν τα φώτα αγώνων το ερώτημα θα είναι που πήγαν τα λεφτά.
Αλλο θέμα είναι πόσο έχουν συμβάλει αυτά τα έργα στην αύξηση της τεχνογνωσίας μας. Φυσικά με την πάροδο του χρόνου θα έχουμε το πρόβλημα της συντήρησης αυτών των έργων που θα δοκιμασθούν με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου του 2004.
Πολλά τα θέματα και αφού είμαστε στο στάδιο της κατασκευής του Κωπηλατοδρομίου να ρωτήσουμε πού βασίστηκαν οι αρμόδιοι και μας είπαν ότι ο χώρος ήταν θάλασσα, ενώ ανακαλύφθηκαν αρχαίοι οικισμοί; Ας μην ξεχνούν πως ενός κακού αρχομένου μύρια έπονται.
Κάθε αγώνας των λαών των χωρών αυτών για να δουν θεού πρόσωπο πνίχτηκε στο αίμα από τους κάθε λογής αποικιοκράτες. Πολύ δάκρυ έριξε η ένδοξη κατά τα άλλα τάξη της Γαλλίας για τον Μπομπού τον δικτάτορα του Ζαίρ για πάνω από 30 χρόνια και ενός από αυτούς που πνίξανε στο αίμα την εξέγερση, που είχε για αρχηγό τον δολοφονηθέντα Λουμούμπα.
Το αίμα και τα δάκρυα στις χώρες αυτές έχει μόνο αρχή και όταν ο λαός κάποιας απ' αυτές τις χώρες πέταξε έξω τους αποικιοκράτες τότε η χώρα αυτή έγινε αυτοκρατορία του κακού ή, όπως πρόσφατα λέγεται, άξονας του κακού.
Αν θέλουν οι λεγόμενες προηγμένες χώρες να βοηθήσουν τις χώρες αυτές να λύσουν τα προβλήματά τους είναι να τις αφήσουν ήσυχες. Δεν έχουν δουλειά στην Αγκόλα, την Κολομβία, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Ζαίρ κτλ. και κυρίως να αφήσουν όλες αυτές τις ιστορίες για στρατούς που θα διαχειρίζονται κρίσεις. Και ο πιο άσχετος με τα οικονομικά θέματα βλέπει ότι η αθλιότητα των υποανάπτυκτων είναι το οξυγόνο για τις προηγμένες χώρες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.