Υπάρχουν άνθρωποι που το παράδειγμά τους διδάσκει και διαπαιδαγωγεί. Ένας απ΄ αυτούς τους εκλεκτούς, ήσουν κι εσύ σύντροφε Γιάννη. Έχοντας πάρει το πτυχίο σου στη δεκαετία του ’70, είχες τη δυνατότητα να διαλέξεις τον εύκολο δρόμο του γρήγορου πλουτισμού, της συναλλαγής, του ατομικού βολέματος.

Διάλεξες το δύσκολο δρόμο του αγώνα για τα λαϊκά συμφέροντα και εντάχθηκες στο ΚΚΕ στη μεταπολίτευση. Υπέταξες στην πράξη και όχι στα λόγια το ατομικό σου συμφέρον στην ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης. Τίμησες τη θυσία του πατέρα σου το ‘48 για τα ίδια ιδανικά.

Σε θυμόμαστε όλοι να εγκαταλείπεις κερδοφόρες επαγγελματικές εργασίες για να προσφέρεις αφιλοκερδώς στη μεγάλη μας υπόθεση με κάθε τρόπο, απ΄ την επίβλεψη των κατασκευών του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, μέχρι την οικοδόμηση των γραφείων τη ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό. Θυμόμαστε το επαγγελματικό γραφείο σου να μετατρέπεται σε ένα μικρό στρατηγείο σε κάθε κρίσιμη συνδικαλιστική μάχη. Θυμόμαστε την έκπληξη oρισμένων που έβλεπαν έναν εργολάβο μηχανικό να πρωταγωνιστεί για να φτιαχτεί το Σωματείο Mισθωτών Τεχνικών, ορισμένων που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τι σημαίνει πραγματικά να είσαι κομμουνιστής. Σε θυμόμαστε να αναπτύσσεις πρωτοπόρα δράση, να καθοδηγείς την παρέμβασή μας στο Σύλλογο Πολιτικών Μηχανικών, στο ΤΕΕ, στην ΠΕΔΜΕΔΕ, όπου σε καλούσε το καθήκον.

Όταν άλλοι εγκατέλειπαν τη σημαία και καβαλούσαν το ατομικό τους καλάμι, εσύ συνέχιζες ακόμα πιο αποφασιστικά και αθόρυβα για τον κοινό σκοπό, για να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και συνέχισες έτσι, ακόμα και όταν χτυπήθηκες απ΄ την επάρατη νόσο. Δεν εγκατέλειψες ακόμα και όταν σε εγκατέλειπαν πλέον οι φυσικές σου δυνάμεις.

Γι’ αυτό και οι σύντροφοι και συναγωνιστές σου δε σου λέμε αντίο. Γιατί θα συνεχίζεις να βαδίζεις μαζί μας με το χαρακτηριστικό χαμόγελό σου στο δύσκολο δρόμο που διαλέξαμε.