Συνάδελφοι

Μας έχουν κηρύξει πόλεμο!

Οι εκλογές στο ΤΕΕ διεξάγονται σε μια συγκυρία όπου κλιμακώνεται η επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη ΝΔ-ΛΑΟΣ, στα δικαιώματά μας καθώς και σε αυτά του συνόλου των εργαζομένων στην Ελλάδα και στην Ε.Ε. Επίθεση που υπαγορεύεται από τις αντικειμενικές ανάγκες των μονοπωλιακών ομίλων για να αυξήσουν τα κέρδη τους και να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητά τους στη διεθνή αγορά, εκμεταλλευόμενοι και την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης. Γι’ αυτό και προωθείται σε όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., παρά την εναλλαγή και την πολυμορφία των κυβερνητικών σχημάτων, παρά τις διαφορές στο ύψος του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος, ανεξάρτητα από το αν συμμετέχουν ή όχι στο ευρώ και στο Πρόγραμμα Σταθερότητας.

Όμως απ΄ την άλλη, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι διαπιστώνουν απ΄ την ίδια τους την πείρα ποια είναι τα αμέτρητα θύματα του δρόμου της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι όλοι αυτοί που πλήρωσαν με σκληρές θυσίες την «ανάπτυξη» των προηγούμενων δεκαετιών από την οποία θησαύρισαν μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι, ενώ η δική τους «ανταμοιβή» ήταν διαρκής λιτότητα, διάλυση των εργασιακών σχέσεων και της κοινωνικής ασφάλισης, άδικη φορολογία. Αυτοί που σήμερα καλούνται και πάλι να σηκώσουν τα βάρη της κρίσης για να αυξηθεί η τεράστια κερδοφορία του κεφαλαίου, με ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα, πιο άγρια φορολογία, νέες αυξήσεις στις εισφορές, στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση στις συντάξεις, εκμηδενισμό του αφορολόγητου και δυσβάσταχτες επιβαρύνσεις από την αντιλαϊκή έμμεση φορολογία.

Είναι οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, ιδιαίτερα οι νέοι – είτε με σύμβαση εργασίας (για πόσο ακόμα;), είτε στο καθεστώς του Δελτίου Παροχής Υπηρεσιών – που βλέπουν τα εργασιακά, μισθολογικά, δημοκρατικά τους δικαιώματα, μέρα τη μέρα, να συρρικνώνονται. Που ζουν με το φόβο της ανεργίας και της απόλυσης, οι οποίες με το πρόσχημα της κρίσης αυξάνουν δραματικά κάθε μέρα. Που εργάζονται 10ωρα και 12ωρα και τα Σαββατοκύριακα με απλήρωτες υπερωρίες. Που ανησυχούν για την επερχόμενη κατάργηση του 13^ου και 14^ου μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, όπως απαιτούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, ο ΣΕΒ και η Ε.Ε.

Είναι οι μισθωτοί του δημόσιου τομέα, που σήμερα αντιμετωπίζουν την πιο άγρια επίθεση στο εισόδημά τους που ξεπερνά κατά πολύ τον ένα μισθό, που ο ένας στους τρεις βιώνει την εργασιακή ομηρία του συμβασιούχου, που βρίσκονται μπροστά στο φόβητρο της αξιολόγησης από μια δημόσια διοίκηση – υπηρέτη των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου, που ζουν τη σταδιακή ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών.

Είναι οι χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επαγγελματίες, που ασφυκτιούν από το άδικο φορολογικό και ασφαλιστικό καθεστώς, το κυνήγι των εγγυητικών επιστολών και των τραπεζών. Που συνθλίβονται στον ανταγωνισμό με τους μονοπωλιακούς ομίλους και τα μεγάλα τεχνικά γραφεία. Που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της αναδιάρθρωσης στον τομέα των κατασκευών, μέσω των νέων νόμων για τα Δημόσια Έργα, τις Μελέτες, τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), τον τρόπο διανομής της κρατικής χρηματοδότησης, το καθεστώς «λαδώματος» και υπόγειας συναλλαγής με τις δημόσιες υπηρεσίες.

Είναι οι νέοι ερευνητές χωρίς δικαιώματα, που η προσπάθειά τους να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της επιστημονικής γνώσης, γίνεται εμπορεύσιμο είδος όπως τη θέλουν τα μονοπώλια-σπόνσορες στο σημερινό «πανεπιστήμιο-επιχείρηση».

 

Στον πόλεμο αυτό, το ΤΕΕ είναι με τον αντίπαλο!

Μπροστά στις εκλογές της 25^ης Απρίλη, ο πολύχρωμος θίασος της άρχουσας τάξης που συγκροτεί «ηγεσία του ΤΕΕ» θα προσπαθήσει να μας πείσει να στοιχηθούμε:

·         για «ένα νέο ξεκίνημα»  – λες και δεν είναι οι ίδιοι που διοικούν το φορέα τόσες δεκαετίες,

·         για «το ΤΕΕ όλων των μηχανικών» – δηλαδή και του εργαζόμενου και του μεγάλου εργοδότη από κοινού,

·         για «αυτόνομο ΤΕΕ στο πλευρό της κοινωνίας» – ένα ΤΕΕ συνδεδεμένο από χίλιες πλευρές με τους μεγάλους ομίλους και την κυβερνητική εξουσία, όντας και το ίδιο τμήμα της.

Η αλήθεια είναι ότι η ηγεσία του ΤΕΕ σε όλες τις εκδοχές της (ΠΑΣΚ, ΔΚΜ, ΔΚΜη-ΔΑΠ, ΣΥΝπαράταξη, ΔΗΠΑΜ, συντεχνιακές παρατάξεις όπως ΕΛΕΜ, Ενωτική Κίνηση ΧΜ, ΑΚΜΗ, Μηχανικοί Επί τω έργω κλπ) στήριξε το έργο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, προώθησε αντιδραστικές αλλαγές σε βάρος των δικαιωμάτων μας, υλοποίησε τη στρατηγική της Λισσαβόνας. Π.χ. στο ασφαλιστικό, συνδιαμόρφωσε με την κυβέρνηση της ΝΔ το έκτρωμα του νόμου 3518/06 του οποίου τις δυσβάσταχτες εισφορές πληρώνουμε σήμερα, την ίδια στιγμή που ελάφρυνε την εργοδοσία και το Κράτος από τη συμμετοχή τους. «Επένδυσε» άλλα 150 εκ. του ΤΣΜΕΔΕ στον τζόγο της Τράπεζας Αττικής. Σήμερα προωθεί νέα αύξηση των εισφορών κατά 170€ το χρόνο στο όνομα της ίδρυσης του κλάδου Πρόνοιας.

 «Ενότητα» με ποιον, ενάντια σε ποιον, για ποιο στόχο;

Oι οπορτουνιστικές δυνάμεις της Αριστερής Ενωτικής Πρωτοβουλίας (ΝΑΡ, ΑΡΑΝ κλπ):

-          Ασκούν ψευδεπίγραφη κριτική στη γραμμή υποταγής στην ΕΕ του ΣΥΡΙΖΑ και την ίδια στιγμή συνεργάζονται εκλογικά με συνιστώσες του στις περισσότερες Επιστημονικές Επιτροπές Ειδικοτήτων και ψηφίζουν κοινά πλαίσια στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών.

-          Προβάλλουν σαν αγωνιστικό πλαίσιο την «Ανατροπή του Συμφώνου και του Προγράμματος Σταθερότητας». Πρόκειται για στόχο που καλλιεργεί αυταπάτες και συσκοτίζει την πραγματική αιτία της αντιλαϊκής επίθεσης, δηλαδή τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων. Η ζωή αποδεικνύει ότι η αντιλαϊκή επίθεση κλιμακώνεται και σε κράτη-μέλη της ΕΕ που είναι εκτός ευρωζώνης και δεν υπάγονται στις δεσμεύσεις του Συμφώνου Σταθερότητας, όπως επίσης στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία.

Γενικότερα η οπορτουνιστική γραμμή που περιορίζει την πάλη σε επί μέρους κυβερνητικά μέτρα και κυβερνητικά σχήματα σπέρνει αυταπάτες, ενσωμάτωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σύνθημα της προηγούμενης περιόδου «να πέσει η κυβέρνηση Καραμανλή απ΄ τα αριστερά και απ΄ τα κάτω» με το οποίο τα οπορτουνιστικά σχήματα κατέληγαν στην ουρά των συγκεντρώσεων των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με προσυγκεντρώσεις «πρωτοβάθμιων σωματείων». Οι ομάδες της Αρ.Ενωτικής Πρωτοβουλίας και της Συσπείρωσης (ΣΑΜ) αντί να απολογηθούν για τη στάση τους, επιχειρούν τώρα να ψαρέψουν σε θολά νερά ισχυριζόμενοι ότι ο στόχος της «λαϊκής οικονομίας και εξουσίας», ο στόχος της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, της κεντρικά σχεδιασμένης παραγωγής και του εργατικού ελέγχου που προβάλει η Πανεπιστημονική, κινείται τάχα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος!

Ώρα να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις

Το ζήτημα «ανάπτυξη για τους μονοπωλιακούς ομίλους ή για το λαό» έρχεται στην ημερήσια διάταξη. Το συμφέρον των εργαζομένων μηχανικών και όλου του λαού απαιτεί ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, απαλλαγμένο απ΄ το ζυγό των μονοπωλίων. Μόνο αυτός ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας μπορεί να διασφαλίσει και στο μισθωτό και στον αυτοαπασχολούμενο μηχανικό πλήρη και σταθερή εργασία και ένα μέλλον χωρίς αγωνία και ανασφάλεια για την επιβίωσή του. Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να αντικαταστήσει τη ζούγκλα της αγοράς με την κεντρικά σχεδιασμένη ανάπτυξη περιοχών και κλάδων της χώρας για να ικανοποιηθούν επιτέλους οι κοινωνικές ανάγκες. Μόνο αυτός ο δρόμος, εδραιώνοντας την κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας μπορεί να κατοχυρώσει τα κοινωνικά δικαιώματα στο νερό, τη γη, την ενέργεια, την επικοινωνία, τη λαϊκή στέγη, στον αντίποδα της σημερινής πορείας εμπορευματοποίησης κάθε λαϊκής ανάγκης. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο εργαζόμενος μηχανικός θα μπορεί επιτέλους να παίξει το δημιουργικό του ρόλο για τη διασφάλιση της λαϊκής ευημερίας.

ü  Αρνούμαστε κάθε θυσία στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

ü  Στηρίζουμε τη λαϊκή αντεπίθεση, ψηφίζουμε για την αλλαγή των συσχετισμών μέσα και έξω απ΄ το ΤΕΕ.