| ||
| ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΕΕ Νο.2317 της 1-11-2004
| ||
Το ασφαλιστικό είναι αναμφισβήτητα από τα κορυφαία ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους της χώρας και φυσικά τους μηχανικούς. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται συνέχεια υπό «αναμόρφωση» από τις κυβερνήσεις, χρησιμοποιώντας σαν προπέτασμα καπνού τη βιωσιμότητά του. Φυσικά την ίδια στιγμή που φέρονται τα ταμεία σαν μη βιώσιμα, το κράτος τους χρωστά δισεκατομμύρια (από το 1996 χρωστά το κράτος τις οφειλές του στο ΤΣΜΕΔΕ). Οι εισφοροδιαφυγές της εργοδοσίας είναι επίσης τεράστιες. Τα ταμεία έχουν χάσει δεκάδες εκατομμύρια, από το τζογάρισμα στο χρηματιστήριο ύστερα από εντολή των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Τα ταμεία επίσης χάνουν πόρους από την μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, η οποία μάλιστα συχνά γίνεται με επίσημη κυβερνητική βούλα (βλέπε για παράδειγμα τα προγράμματα του ΟΑΕΔ).
Συνεπώς οι κυβερνήσεις από τη μια βουλιάζουν τα ταμεία και από την άλλη για τη «σωτηρία» τους καταφεύγουν σε νέους αντιασφαλιστικούς νόμους. Όλη αυτή η πολιτική είναι κεντρική επιλογή της Ε.Ε. Πολύ αναλυτικά τόσο στην περίφημη Λευκή Βίβλο για την «Ανάπτυξη την Ανταγωνιστικότητα και την Απασχόληση», όσο και στη σύνοδο κορυφής της Λισσαβόνα, οι «εταίροι» κατέληξαν στον στρατηγικό στόχο της μείωσης του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας, σαν βασικό τρόπο για την μείωση του κόστους και την άνοδο της «ανταγωνιστικότητας». Έτσι οι αναδιαρθρώσεις στο ασφαλιστικό που σηματοδοτήθηκαν από τους νόμους 2804/ 92 και 3092/03 χαρακτηρίζονται από τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Φορτώνονται τα βάρη του συστήματος ασφάλισης στις πλάτες των εργαζομένων, με την αύξηση των εισφορών, τη μείωση των εργοδοτικών «βαρών», την παράταση του εργάσιμου βίου, την περικοπή των παροχών (μείωση συντάξεων για παράδειγμα). Οι νέοι συνάδελφοι και γενικότερα οι νέοι εργαζόμενοι εντάσσονται με ιδιαίτερα απεχθείς και δυσβάσταχτους όρους. Εκτός από τις ασφαλιστικές νομοθετικές ρυθμίσεις, η λεηλασία των ταμείων προχωρά και με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, με τα «αναπτυξιακά κίνητρα» που ψηφίζουν οι κυβερνήσει, θεσμοθετώντας την ανασφάλιστη εργασία, αναλαμβάνοντας το κράτος τα ασφαλιστικά βάρη της εργοδοσίας, που φυσικά ποτέ δεν αποδίδονται στα ταμεία.
Η πολιτική της μείωσης του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας, που συνδέεται με το ασφαλιστικό προωθείται και από τις αλλαγές στα συστήματα υγείας, οι οποίες έχουν σαν αποτέλεσμα επίσης τη μεταφορά βαρών στα ταμεία και την περικοπή των δωρεάν παροχών προς τους ασφαλισμένους. Αυξάνουν τα νοσήλια, αυξάνει η συμμετοχή των εργαζομένων στην ιατρική-φαρμακευτική περίθαλψη, παραδίδονται «φιλέτα» του συστήματος υγείας στους ιδιώτες που υπογράφουν συμβάσεις με τα ταμεία κατακλέβοντάς τα στην ουσία. Και ταμεία αναγκάζονται να πληρώνουν ολοένα και περισσότερα , αλλά και ο εργαζόμενος βάζει συνεχώς το χέρι στην τσέπη επειδή το σύστημα υγείας της χώρας μας κατρακυλά ολοταχώς στον κατήφορο της ιδιωτικοποίησης.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια απαραίτητη υπενθύμιση για να μπορούμε να συζητήσουμε το θέμα του ασφαλιστικού.
Το ασφαλιστικό ανοίγει. Προ των πυλών είναι νόμος για το ΤΣΕΜΔΕ, που βασίζεται σε μια απαράδεκτη απόφαση της προηγούμενης Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ, η οποία πάρθηκε με μια απαράδεκτη μεθόδευση. Το ασφαλιστικό των μηχανικών συζητήθηκε και ψηφίστηκε από την προηγούμενη Αντιπροσωπεία, στο τέλος μιας πολύωρης συνεδρίασης και με συνοπτικές διαδικασίες! Θα επανέλθουμε πιο αναλυτικά
Έτσι λοιπόν όσο λιγότερη συζήτηση γίνει, τόσο το καλύτερο για την ηγεσία του ΤΕΕ.
Για παράδειγμα oι συνάδελφοι Πρωτονοτάριος (Συν) και Δρακάκης (ΝΔ) από τη Δ.Ε. έκαναν ό,τι μπορούσαν διευθύνοντας τη συζήτηση για τα δημόσια έργα, ώστε να μιλήσει μόνο ο εισηγητής και να απαντηθούν κάποιες ερωτήσεις ( αυτές που δεν στενοχωρούσαν κατά σύμπτωση ). Χρόνος για ομιλίες των παρευρισκόμενων στη «συζήτηση στρογγυλής τραπέζης» δεν υπήρχε.
Αυτό μας έλειπε τώρα ! Να ακουστούν απόψεις ότι το ΤΕΕ βιάστηκε να υποστηρίξει το νόμο για τα δημόσια έργα ταυτίζοντας πονηρά ένα νόμο που ρυθμίζει συνολικά τα θέματα του συστήματος παραγωγής των έργων με το σύστημα ανάθεσης (την κατάργηση του μαθηματικού τύπου). Ότι ουσιαστικά στήριξε την κυβέρνηση, που εναγωνίως έψαχνε στηρίγματα, για να περάσει με τις λιγότερες αντιδράσεις ένα νόμο που αντιστρατεύεται τα συμφέροντα των μηχανικών και προωθεί στις σημερινές συνθήκες την μεγαλύτερη ισχυροποίηση των μονοπωλιακών ομίλων και μεγάλων κατασκευαστικών εταιριών.
Ή να απαντηθούν ερωτήσεις όπως γιατί δέχτηκε το ΤΕΕ να προχωρήσει μέσα στο καλοκαίρι η διαδικασία ψήφισης του νόμου, αποκλείοντας έτσι τη δυνατότητα να γίνει κάποιος διάλογος. Ή γιατί - αφού το ΤΕΕ διατυπώνει τη θέση ότι η εξυγίανση του συστήματος παραγωγής έργων εξαρτάται από την ύπαρξη ολοκληρωμένων, σωστών μελετών – δεν ζητούσε να κατατεθούν πρώτα οι τροποποιήσεις του Ν. 3164.
Τι κάνει το ΤΕΕ για τον καθορισμό απαράδεκτων ορίων για τις εκπτώσεις, που ουσιαστικά ανεβάζουν το ύψος των απαιτούμενων εγγυητικών πλήττοντας τους μικρούς και μεσαίους εργολήπτες. Ή πού στηρίζει την εκτίμηση του ο εισηγητής ότι «υπάρχει μια συνεχής διεργασία με το ΥΠΕΧΩΔΕ που αφήνει περιθώρια αλλαγών του νόμου».
Ας μην έχουν όμως αυταπάτες οι συνάδελφοι της ηγεσίας του ΤΕΕ. Μπορεί να ίδρωσαν και να τα κατάφεραν να μη γίνει συζήτηση στη συνάντηση των Δ.Ε. , τα ερωτήματα όμως αυτά και πολλά άλλα απασχολούν το σύνολο των μηχανικών, που δυστυχώς γι αυτούς δεν μασάνε κουτόχορτο και μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματα τους ανεξάρτητα από τις απαντήσεις που θα πάρουν ή δεν θα πάρουν.