ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΕΕ Νο.2561 της 23-11-2009
Ενημερωτικό Δελτίο 2009	Τεύχος 2560	Τεύχος 2562

 Η Δημόσια περιουσία στο «σφυρί»: η περίπτωση των «Ολυμπιακών Ακινήτων» (γ΄ μέρος)

(απόσπασμα από την τοποθέτηση της «Πανεπιστημονικής» στην σχετική διημερίδα του ΤΕΕ, 7-8 Μάη 2009)

Όπως ήταν επόμενο, ήδη σήμερα έχει προσωρήσει σε σημαντικό βαθμό η διαδικασία εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, των ΟΕ. Στο 1,5 δις. € υπολογιζόταν το συνολικό ύψος των συμβάσεων παραχώρησης που έχουν υπογραφεί (ο υπολογισμός είναι για το σύνολο της διάρκειάς τους). Η εξοικονόμηση πόρων από τη συντήρηση και φύλαξη των παραχωρηθεισών ΟΕ υπολογιζόταν σε τιμές 2007 στα 12,5 εκ. €, ενώ από 7-10 εκ. € για τον ίδιο σκοπό καλύπτονται από πόρους της ΕΥΔΕ/ΑΟΕΕ της ΓΓΑ, δηλαδή από τον κρατικό προϋπολογισμό. Έχει σημασία να σημειώσει κανείς εδώ τα εξής:

P  Πόσο ψευδεπίγραφο, τελικά, ήταν το επιχείρημα του υπέρογκου, τάχα, κόστους συντήρησης των ΟΕ από τη μια και των προσδοκιών για υψηλά οφέλη από την άλλη, που καθιστούσαν επιτακτική την ανάγκη επιχειρηματικής αξιοποίησής τους. Η έκθεση του Γενικού Λογιστήριου του Κράτους μιλούσε για ετήσιο κόστος συντήρησης περίπου 19,5 εκ. € το 2005. Ωστόσο, το ποσό αυτό, θα πρέπει να συγκριθεί με τα 28 δισ. € του κρατικού πακέτου ενίσχυσης της ρευστότητας των τραπεζών, τους πακτωλούς των ΕΣΠΑ και των αναπτυξιακών νόμων, τα δισεκατομμύρια των οφειλών των ιδιωτικών ομίλων και επιχειρήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία, το ανυπολόγιστο ύψος της (νόμιμης) εισφοροδιαφυγής από τη μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, τις τεράστιες σπατάλες και υπερτιμολογήσεις στα μεγάλα έργα (αρκεί κανείς να σκεφθεί, για παράδειγμα, πόσο είχε αρχικά προϋπολογιστεί να κοστίσει το μετρό και πόσο κόστισε τελικά...). Από την άλλη, συνολικά οφέλη της τάξης των 2 δις. για 40 και για 50 χρόνια, είναι, θεωρούμε, αστείο και να το συζητά κανείς, μπροστά στα μεγέθη που προαναφέρθηκαν...

P  Πόσο υποκριτικές είναι οι υποσχέσεις για αναπλάσεις, πολιτιστικές οάσεις, συνδυασμό πολιτισμού, αθλητισμού και βιώσιμης ανάπτυξης και άλλα ηχηρά παρόμοια. Από τις μέχρι τώρα «αξιοποιήσεις» που έχουν δρομολογηθεί, η συντριπτική τους πλειοψηφία αφορά επιχειρηματικές δραστηριότητες μεγάλης κλίμακας που καμία σχέση δεν έχουν με τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, εκτός και αν κάποιος μπορεί σοβαρά να ισχυριστεί ότι σε αυτές συμπεριλαμβάνονται τα ...Mall, οι μεγάλοι συναυλιακοί χώροι (με τα συνήθως πανάκριβα εισιτήρια), οι μαρίνες για τα γιωτ των μεγιστάνων του πλούτου στην παραλία του Αγ. Κοσμά, τα Διεθνή Συνεδριακά Κέντρα στο Φάληρο, οι εκθεσιακοί χώροι, η απόκτηση έδρας γνωστής ΚΑΕ στο πρωτάθλημα μπάσκετ κλπ. Σε σχετικό πίνακα που είναι αναρτημένος στην ιστοσελίδα της «ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΑΚΙΝΗΤΑ ΑΕ», φαίνεται ότι, από τις 20 συνολικά εγκαταστάσεις, 2 μόλις(!) προορίζονται για ανοιχτές αθλητικές εγκαταστάσεις και χώρους πρασίνου – και δεν είναι τυχαίο ότι ο ένας εξ αυτών, στην παραλία του Μοσχάτου, δεν έχει υλοποιηθεί ούτε στο ελάχιστο. Θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει ένα-ένα τα σχέδια «αξιοποίησης» ανά χώρο, αλλά και μόνο το δεδομένο που αναφέρθηκε αρκεί. Αλλά και εκεί που δεν προβλέπεται άμεσα (στην παρούσα φάση) κάποια μεγάλης κλίμακας επιχειρηματική δραστηριότητα στην ίδια την εγκατάσταση, λόγω της φύσης της (π.χ. Παγκρήτιο Στάδιο), αυτή προωθείται επιδιώκεται μέσω της ένταξης στο πλαίσιο της «αξιοποίησης» του περιβάλλοντος χώρου, μέσα από επερχόμενες αλλαγές χρήσεων γης, όρων δόμησης κλπ.

Από τα όσα εκτέθηκαν παραπάνω, θεωρούμε ότι έγινε σαφής η βασική μας αφετηριακή θέση: η πορεία «αξιοποίησης»/εκποίησης των ΟΕ δεν είναι ένα «τυχαίο» γεγονός, απόρροια ιδεολογικών εμμονών, αντιαναπτυξιακής λογικής, ανικανότητας κλπ. Είναι αποτέλεσμα των πολύ συγκεκριμένων προσανατολισμών της αναπτυξιακής πολιτικής που ακολουθείται, μιας πολιτικής ταγμένης στη θωράκιση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, στην με κάθε τρόπο υπεράσπισης της οικονομικής και πολιτικής τους εξουσίας. Είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε, όχι με ένα «τεχνοκρατικό», αλλά με ένα βαθιά πολιτικό πρόβλημα που δε μπορεί να αντιμετωπισθεί στο έδαφος του σημερινού προσανατολισμού της ανάπτυξης. Χρειάζεται συνολική αγωνιστική αμφισβήτηση από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Χρειάζεται, ακριβέστερα, μια πολιτική ρήξης και αντεπίθεσης που θα βάζει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των αναγκών του εργαζόμενου και της οικογένειάς του και όχι τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων. Χωρίς τη ρήξη, την ανατροπή αυτής της βάσης, δε μπορεί κανείς να ελπίζει σε πραγματική διέξοδο που να ικανοποιεί τη γνήσια ανάγκη του ανθρώπου για ψυχαγωγία, αθλητισμό, πολιτισμό.