| ||
| ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΕΕ Νο.2572
της 15-02-2010
| ||
Για το πλαίσιο παραγωγής των Δημόσιων και Ιδιωτικών Έργων
(α’ μέρος)
Το διάστημα αυτό «τρέχουν» στο παρασκήνιο μια σειρά κυβερνητικές πρωτοβουλίες για την αναθεώρηση του πλαισίου παραγωγής των Δημοσίων έργων, με τα Ιδιωτικά (το θέμα του ΜΗΚΙΕ) να περιμένουν τη «σειρά» τους. Για το θέμα αυτό διαβάζουμε καθημερινά σελίδες επί σελίδων, τοποθετήσεις, προτάσεις από φορείς, Περιφερειακά Τμήματα του ΤΕΕ, Συλλόγους ειδικοτήτων κλπ. Το κοινό που τις συνδέει είναι η συμφωνία στο βασικό πολιτικό πλαίσιο που αναφέρεται στην πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ για την απελευθέρωση της οικονομίας και, από εκεί και πέρα, κυριολεκτικά «βομβαρδιζόμαστε» από ένα πλήθος επιμέρους τεχνοκρατικών προτάσεων που καμία τους δεν ακουμπά την ουσία του ζητήματος. Ποια είναι αυτή η ουσία; Κωδικοποιημένα παρουσιάζουμε σήμερα και στο επόμενο τεύχος τις κύριες πλευρές της και θα συνεχίσουμε, εξειδικεύοντας, σε επόμενα σημειώματα.
(α) Η διάκριση «Δημόσιων» και «Ιδιωτικών» έργων είναι πλαστή. Πρώτα-πρώτα, πλαστή από τη σκοπιά των κοινωνικών και λαϊκών αναγκών, που είναι ενιαίες. Αλλά είναι και υποκριτική, μιας και στα πλαίσια των αναδιαρθρώσεων το ίδιο το μονοπωλιακό κεφάλαιο τείνει να την καταργήσει, μέσα από την ιδιωτικοποίηση (π.χ. συμβάσεις παραχώρησης, ΣΔΙΤ κλπ.) και τη ραγδαία συγκέντρωση και συγκεντροποίηση και των δύο τομέων – η υστέρηση του βαθμού μονοπώλησης του τομέα των ιδιωτικών, έναντι εκείνου των δημοσίων έργων εξηγείται ιστορικά και δεν αλλάζει την εικόνα. Το πραγματικό, επομένως, πολιτικό δίλημμα είναι: «παραγωγή έργων για τις λαϊκές ανάγκες ή για την ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων»;
(β) Στο δίλημμα αυτό, απαντά πρώτα-πρώτα η ζωή. Έργα αναγκαία για το λαό (αντισεισμική θωράκιση, αντιπλημμυρική προστασία, αξιοποίηση των υδάτινων πόρων της χώρας για άρδευση και ηλεκτροπαραγωγή κλπ.) δεν είναι «επιλέξιμα», ενώ άλλα που ενδιαφέρουν το κεφάλαιο στα πλαίσια του «νέου αναπτυξιακού μοντέλου» της χώρας-διαμετακομιστικού κέντρου εμπορευμάτων και υπηρεσιών (π.χ. οδικοί άξονες, τουριστικά μεγαθήρια κλπ.) προωθούνται με διαδικασίες νεο-αποικιοκρατικές, μετακυλίοντας το κόστος διπλά και τριπλά στις πλάτες του εργαζόμενου λαού και, συχνά, με τραγικές συνέπειες για την ίδια τη ζωή του (Τέμπη).
(γ) Η ζωή, ακόμα, έδειξε ότι καμιά νομοθετική ρύθμιση του παρελθόντος δε μπορεί να σταματήσει τη δράση των νόμων της καπιταλιστικής οικονομίας. Ούτε οι τάξεις πτυχίων, ούτε περιορισμοί όπως το ανεκτέλεστο ή η εντοπιότητα μπόρεσαν να ανακόψουν τη γιγάντωση των μονοπωλιακών ομίλων στα Δημόσια Έργα, τον πλήρη και ασφυκτικό τους έλεγχο από τους ομίλους και τις τράπεζες. Είναι ανέκδοτο να πιστεύει κανείς ότι αυτό που δεν αποτράπηκε μέχρι σήμερα θα γίνει από εδώ και πέρα, όταν μάλιστα η ίδια η κατεύθυνση της ΕΕ και της αστικής τάξης είναι η πλήρης απελευθέρωση, μέσω οδηγιών όπως η Μπολκενστάιν, η Μπολώνια κλπ. Και βέβαια, δυο φορές ανέκδοτο, αν το συνδυάσει κανείς με την επίθεση στο φορολογικό, το ασφαλιστικό, τις αμοιβές που πλήττουν αποκλειστικά τους εργαζόμενους μηχανικούς, μισθωτούς και αυταπασχολούμενους-μικροεπαγγελματίες κι όχι βέβαια τα μονοπώλια. Η μέγγενη των τραπεζών, ο φαύλος κύκλος των εκπτώσεων για να παρθεί όπως-όπως «η δουλειά», ο βραχνάς του ΤΣΜΕΔΕ, ο φόβος της ποινικοποίησης, το ξημεροβράδιασμα στο γραφείο – να ποια είναι η πραγματικότητα που συντρίβει το μύθο του «ελεύθερου» επαγγελματία: είναι «ελεύθερος» να «επιλέξει» το ρυθμό και τη μέθοδο της πτώσης του...
(δ) Ας το κατανοήσουν καλά οι αυταπασχολούμενοι και μικροεπαγγελματίες μηχανικοί. Αυτός ο ίδιος ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι ο μεγάλος «εχθρός» τους, ανεξαρτήτως ειδικότητας. Στα πλαίσια αυτού του δρόμου ανάπτυξης είναι σαφές ότι, ανεξάρτητα από μια σειρά επιμέρους «πάρε-δώσε» (π.χ. διευθετήσεις στις κατηγορίες των μελετών, στον τρόπο υπολογισμού των αμοιβών, στο ποιοι γράφονται στα μητρώα της ΓΕΜ, στα ΜΕΚ, στο σύστημα ανάθεσης των μελετών και των έργων, στα τιμολόγια κλπ.), η προοπτική τους είναι προδιαγεγραμένη: η συρρίκνωση και η απορρόφηση από τους μονοπωλιακούς ομίλους, η μαζική προλεταριοποίηση. Επομένως, η γραμμή «άμυνας» που βασίζεται στο πλαίσιο αυτό και στοχεύει σε τέτοιες επιμέρους «δοσοληψίες», ενώ συχνά πάει και παραπέρα, σε λογικές στήριξης των αναδιαρθρώσεων με την προσδοκία «ανταλλαγμάτων», είναι καταστροφική για τα συμφέροντα των αυταπασχολούμενων και μικρών επαγγελματιών, που υποκριτικά ισχυρίζεται ότι θέλει να προασπίσει.