| ||
| ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΕΕ Νο.2609
της 22-11-2010
| ||
Φωτοβολταϊκά: Κέρδη για λίγους και απώλειες για πολλούς
(συνέχεια από το προηγούμενο τεύχος)
Μετά από όλα αυτά, η επιμονή της ΕΕ και των πολιτικών ...παραφυάδων της στα κράτη - μέλη, για την ανάπτυξη των φωτοβολταϊκών, φαντάζει εξαιρετικά ύποπτη. Και είναι, καθώς έρχεται να εξυπηρετήσει δύο παράγοντες: Πρώτα απ' όλα τις ενεργειακές εταιρείες που μπορούν να αναπτύξουν πολύ μεγάλα φωτοβολταϊκά έργα, πολλαπλασιάζοντας τα οφέλη από τις υπέρογκες και εγγυημένες τιμές απορρόφησης της παραγωγής τους, στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος. Και ύστερα, τις εταιρείες που μπήκαν στο παιχνίδι της κατασκευής του εξοπλισμού.
Ενδεικτικά, το ελάχιστο κόστος για ένα μικρό, έως 10 kW, έργο σε ταράτσα σπιτιού αποτιμάται γύρω στις 50.000 ευρώ, περίπου 5.000 ευρώ ανά kW. Σε έργα 100 kW, όπως είναι τα αγροτικά, το ελάχιστο κόστος της εγκατάστασης φτάνει τις 300.000 ευρώ, περίπου 3.000 ευρώ ανά kW. Στην περίπτωση της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη, που ετοιμάζει ένα από τα μεγαλύτερα φωτοβολταϊκά πάρκα στον κόσμο, συνολικής ισχύος 50 MW, ο προϋπολογισμός είναι 140 εκατ. ευρώ, που σημαίνει περίπου 2.800 ευρώ ανά kW. Στην τιμή όμως συμπεριλαμβάνονται και πρόσθετα υποστηρικτικά έργα. Να σημειωθεί ότι η ΔΕΗ προωθεί ακόμη ένα υπερπάρκο στην Κοζάνη, με τους πρώτους αριθμούς να μιλούν για επένδυση 600-800 εκατ. ευρώ. Από τα νούμερα αυτά δεν προκύπτει μόνον ο μεγάλος τζίρος που συνεπάγεται η ανάπτυξη των φωτοβολταϊκών για τους παρασκευαστές εξοπλισμού, αλλά και η μεγάλη εξοικονόμηση κόστους για τα πολύ μεγάλα έργα των ισχυρών ενεργειακών ομίλων.
Οι επενδύσεις αυτές εισέρχονται σε ένα πολύ μεγάλο πεδίο κερδοφορίας, καθώς με τα ελάχιστα κόστη συντήρησης, τα έσοδα μεταφράζονται στο συντριπτικό τους όγκο σε κέρδη. Η ηλιακή ενέργεια τιμάται από 264 ευρώ ανά MWh έως 550 ευρώ ανά MWh (για τα οικιακά), που είναι περίπου δεκαπλάσια από την τιμή της συμβατικής MWh που παράγει π.χ. η ΔΕΗ.
Η πολιτική της κυβέρνησης, ίδια με αυτή των κυβερνήσεων της ΝΔ, συνίσταται στο να απαλλάσσει τους επενδυτές από τα βάρη της επένδυσης και να τα μεταφέρει όλα στους καταναλωτές. Με αυτό τον τρόπο, μια ακριβή και ρυπογόνα για την κατασκευή της μορφή παραγωγής Ενέργειας μετατρέπεται «μαγικά» σε μια εξαιρετική επένδυση για τους κεφαλαιοκράτες που μοστράρουν και την περιβαλλοντική τους συνείδηση με κάθε ευκαιρία.
Το «καρτέρι» των μεγάλων
Παρ' όλα αυτά ή και εξαιτίας όλων αυτών, η ηλιακή ηλεκτροπαραγωγή δεν μπορεί να μείνει στα χέρια των «μικρών». Είναι κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στις μεγάλες μονάδες παραγωγής, στα περισσότερα υδροηλεκτρικά, που είναι ικανού μεγέθους, στα αιολικά, που εξαγοράζονται η μία μετά την άλλη μικρές και μεγαλύτερες εταιρείες. Χιλιάδες υποψήφιοι «επενδυτές», που αναζητούν μια «θέση στον ήλιο» ή ένα κομμάτι από το «φωτοβολταϊκό όνειρο», αναμένεται να αποτύχουν. Πολλοί από αυτούς που θα καταφέρουν ή κατάφεραν να πάρουν μια άδεια, θα πέσουν με διάφορους τρόπους στα δίχτυα των τραπεζών ή των μεγάλων εταιρειών, αποκαμωμένοι από την αναμονή, αποκλεισμένοι από τη χρηματοδότηση. Όσο για τους παραγωγούς της στέγης, στην καλύτερη περίπτωση θα ανακουφίσουν τις μεγάλες εταιρείες από τις πιέσεις για επενδύσεις, που απλώς καλύπτουν τις αιχμές, ώστε να μπορούν να διοχετεύουν την παραγωγή σε τρίτες χώρες σε πιο συμφέρουσες τιμές. Μια άλλη μεγάλη υπόθεση είναι η κοινωνική οπισθοδρόμηση, όπου το κοινωνικό αγαθό που προσφέρεται οργανωμένα στο λαό, μετατρέπεται σε ιδιωτική υπόθεση.
Η διέξοδος
Η ηλιακή ενέργεια, παρ' όλες τις αδυναμίες της, θα μπορούσε να έχει μια θέση στην παραγωγή Ενέργειας, υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι υπόθεση κάθε είδους «επενδυτή» που στοχεύει αποκλειστικά στο μεγάλο και εύκολο κέρδος. Πριν από λίγες μέρες, με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις, το ΚΚΕ κάλεσε «τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να απαιτήσουν την κατάργηση οποιουδήποτε τέλους για ΑΠΕ και καμία επιδότηση των ιδιωτών επενδυτών», υπογραμμίζοντας και τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο: «Μόνο η πάλη για συγκρότηση ενός ενιαίου αποκλειστικά κρατικού φορέα Ενέργειας και η πάλη για λαϊκή εξουσία, είναι αυτή που μπορεί να διασφαλίσει την παραγωγή και τη διανομή της ηλεκτρικής ενέργειας ως κοινωνικού αγαθού».
(Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το «Ριζοσπάστη», 7/11/2010)