Διόδια στο οδικό δίκτυο:
πληρώνει ο λαός – θησαυρίζουν τα μονοπώλια
(δεύτερο μέρος)
Στο τέλος του πρώτου μέρους της
δημοσίευσης, αναφερθήκαμε στις «μυστικές λεπτομέρειες» των συμβάσεων παραχώρησης
που δεν έχουν περάσει από τη Βουλή και που ευνοούν απροκάλυπτα τους
παραχωρησιούχους ομίλους. Στο σημερινό – και τελευταίο – μέρος, ας τους δούμε
πιο συγκεκριμένα:
-
Περιέχουν όρους με βάση τους οποίους οι ιδιωτικοί όμιλοι
μπορούν να «φυτεύουν» μετωπικούς και παράπλευρους σταθμούς είσπραξης διοδίων
σε όλους τους ανισόπεδους κόμβους, ακόμη και χωρίς να έχει εξασφαλιστεί ένα
ασφαλές παράπλευρο δίκτυο για τους περίοικους. Έτσι καταδικάζονται οι
κάτοικοι ολόκληρων δήμων να πληρώνουν διόδια ακόμη και για τοπικές διαδρομές
από το σπίτι στη δουλειά ή στο χωράφι, όπως γίνεται, για παράδειγμα στο Δήμο
Στυλίδας.
-
Προβλέπουν επίσης ότι τα διόδια θα γίνουν ηλεκτρονικά, ώστε
να μην μπορεί κανείς οδηγός να περνάει χωρίς να πληρώνει το χαράτσι, δηλαδή
για να προστατευθούν οι μεγαλοεργολάβοι από όσους αρνούνται σήμερα να
πληρώσουν.
-
Περιέχουν όρους με βάση τους οποίους για όσο χρονικό
διάστημα αυτοί εκμεταλλεύονται τους συγκεκριμένους οδικούς άξονες να μην
αναβαθμίζονται εναλλακτικές οδικές διαδρομές, οι οποίες θα μπορούσαν να
είναι ανταγωνιστικές προς τις δικές τους και να τους κόβουν έσοδα, παρά μόνο
αν υποχρεωτικά οδηγούν στους δικούς τους δρόμους. Αν μάλιστα κατασκευαστούν
τέτοιοι, τότε υποχρεωτικά θα πρέπει να μπαίνουν διόδια που θα είναι
ακριβότερα από τα δικά τους! Με τον τρόπο αυτό καταδικάζονται ολόκληρες
περιοχές να παραμένουν με δρόμους - λαιμητόμους, που δεν πληρούν κανένα όρο
οδικής ασφάλειας. Το αποτέλεσμα όλων αυτών το είδαμε και πρόσφατα, όταν
αποκλείστηκε για μήνες το τμήμα της κοιλάδας των Τεμπών από τις βραχοπτώσεις
και οι οδηγοί αναγκάστηκαν να κυκλοφορούν μέσω άθλιων εναλλακτικών
διαδρομών.
-
Το ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή ο ελληνικός λαός, αναλαμβάνει να
πληρώσει εξολοκλήρου τις οποιεσδήποτε αλλαγές στη χάραξη για
περιβαλλοντικούς ή άλλους λόγους ή τις οποιεσδήποτε βελτιώσεις για την
ασφάλεια των οδηγών, μέσω συμπληρωματικών συμβάσεων. Για παράδειγμα, τον
Αύγουστο του 2009 η τότε κυβέρνηση της ΝΔ ενέκρινε συμπληρωματική σύμβαση με
την οποία αυξήθηκε κατά 169 εκατ. ευρώ το κόστος των σηράγγων των Τεμπών για
την κατασκευή λωρίδας έκτακτης ανάγκης, που χρεώθηκε βέβαια στον ελληνικό
λαό. Επίσης για καθυστερήσεις στις απαλλοτριώσεις, τις μεταθέσεις δικτύων
κοινής ωφέλειας, αρχαιολογικές ανασκαφές και αλλαγές σε χαράξεις, που οι
ιδιωτικοί όμιλοι χρεώνουν στο ελληνικό Δημόσιο, διεκδικούν ως ποινικές
ρήτρες το ποσό των 500 εκατ. ευρώ.
-
Ο ελληνικός λαός καλείται μάλιστα να χρυσοπληρώσει ακόμη και
έργα... που δεν έγιναν! Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υποθαλάσσια αρτηρία
Θεσσαλονίκης, έργο για το οποίο η Διαιτησία στην οποία παραπέμφθηκε η
διαφορά μεταξύ μεγαλοεργολάβων και ελληνικού Δημοσίου επιδίκασε αποζημίωση
67 εκατ. ευρώ, τα οποία θα πληρώσει και πάλι ο λαός.
-
Και βέβαια η επίβλεψη όλων των έργων γίνεται από ιδιωτικές
εταιρείες που πληρώνουν οι ίδιοι οι μεγαλοεργολάβοι. Δηλαδή, ουσιαστικά, ο
ελέγχων είναι και ελεγχόμενος και κάνει ό,τι θέλει!
Όλα αυτά τα καταλαβαίνει καλά ο λαός και
γι' αυτό διαμαρτύρεται. Γι αυτό και, από την πλευρά τους, οι εκπρόσωποι των
ενώσεων των κατασκευαστικών ομίλων στις πρόσφατες συσκέψεις του «συντονιστικού
των φορέων των μηχανικών» που συγκάλεσε η ηγεσία του ΤΕΕ δήλωσαν ότι πρέπει
οπωσδήποτε να στηριχτεί ο θεσμός των διοδίων από όλο τον «τεχνικό κόσμο». Ας μην
έχουν παράπονο, όμως. Η ηγεσία του ΤΕΕ και αυτές των άλλων συλλόγων έκανε και
κάνει ό,τι μπορεί για μην τους χαλάσει το χατήρι. Τσιμουδιά για τα ΣΔΙΤ, τις
συμβάσεις παραχώρησης, στήριξη ουσιαστικά στην κυβέρνηση στα σχέδιά της για
ακόμα πιο βίαιη προώθηση της απελευθέρωσης στις μελέτες και τις αναθέσεις των
έργων. Ας βγάλουν οι εργαζόμενοι μηχανικοί τα συμπεράσματά τους από αυτή τη
στάση…
Αυτή η ιστορία με τα διόδια είναι μία ακόμα
απόδειξη του γιατί είναι επιτακτική ανάγκη οι οδικοί άξονες, συνολικά οι
υποδομές της χώρας, να είναι λαϊκή κοινωνική ιδιοκτησία. Υποδομές που θα
κατασκευάζονται από ενιαίους κρατικούς φορείς, με κεντρικό σχεδιασμό και
επιστημονική μελέτη, με μοναδικό γνώμονα την ικανοποίηση της ανάγκης της
μεταφοράς, με ασφάλεια για όλους, χωρίς να επιβάλλονται χαράτσια για να αυξάνουν
την κερδοφορία τους κάποιοι κατασκευαστικοί όμιλοι και οι τράπεζες. Ο άλλος
δρόμος ανάπτυξης, που περνά μέσα από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων,
μέσα από την κοινωνικοποίησή τους, μέσα από την αποδέσμευση της χώρας από τις
δεσμεύσεις της συμμετοχής στις ληστρικές ενώσεις τύπου ΕΕ, ΔΝΤ και ΝΑΤΟ, είναι
μονόδρομος για τα λαϊκά συμφέροντα.
(τα στοιχεία έχουν παρθεί από το «Ριζοσπάστη» της 16/1/2011)
